Artykuły
Comenius: Prudniccy nauczyciele w Turcji
Autor: ELŻBIETA BURY.
Publikacja: Środa, 4 - Styczeń 2012r. , godz.: 11:07
Comenius to program edukacyjny Unii Europejskiej, którego priorytetem jest rozwijanie wśród dzieci i kadry nauczycielskiej wiedzy o różnorodności kultur i języków europejskich, a także nabywanie podstawowych umiejętności i kompetencji życiowych niezbędnych dla rozwoju osobistego, przyszłego zatrudnienia i aktywnego obywatelstwa europejskiego.
Zespół Szkolno - Przedszkolny w Moszczance uczestniczy w programie Comenius od roku 2010. Na jego realizację otrzymaliśmy 15 tysięcy euro. Uczniowie i nauczyciele, korzystając ze środków finansowych przyznawanych przez Komisję Europejską, realizują projekt międzynarodowy we współpracy ze szkołami partnerskimi z Turcji, Włoch, Walii, Rumunii i Hiszpanii. Podejmowane działania nie tylko wpływają na wzmocnienie europejskiego wymiaru nauczania w naszej szkole, ale wiążą się również ze zdobywaniem nowych umiejętności zarówno przez nauczycieli jak i uczniów.
Tureckie dzieci
Wyjazdy, spotkania, poznanie nowych kultur, a przede wszystkim wspólna realizacja projektu - to wszystko ma na celu program Comenius. Jest on bardzo wartościowym źródłem doświadczeń. Dzięki aktywnemu udziałowi w projekcie nauczyciele nabywają nowe umiejętności (techniczne, metodyczne, ale przede wszystkim językowe).
Pod koniec listopada byliśmy na kolejnym spotkaniu z naszymi parterami. Tym razem odwiedziliśmy szkołę podstawową w Turcji. Mieliśmy okazję poznać styl pracy pedagogicznej, obejrzeć sale lekcyjne, zeszyty i prace uczniowskie. Dzieci tureckie są takie jak na całym świecie: otwarte, przyjazne, ciekawe i niezwykle serdeczne. Nauczyciele wraz z uczniami przygotowali specjalnie na spotkanie z nami program artystyczny, podczas którego podziwialiśmy tureckie tańce ludowe i bajecznie kolorowych tancerzy w strojach regionalnych. Rangę naszego pobytu dopełniło spotkanie z władzami oświatowymi miasta Usak.
Kluczową częścią naszego pobytu w Usak u naszych tureckich przyjaciół były warsztaty, podczas których prezentowaliśmy muzykę i instrumenty grup etnicznych. Odbywało się to w formie prezentacji multimedialnych. Podczas warsztatów zostały przydzielone zadania do wykonania na najbliższy okres i na kolejne spotkanie we Włoszech.
Niezwykły Efez
Gospodarze zorganizowali nam niezwykłą wycieczkę. Na jej trasie znajdował się Efez. Badacze zwracają uwagę na fakt, iż był on znany w starożytności jako jeden z najstarszych i największych ośrodków kultu bogini Matki.
W I wieku do Efezu dotarła wiara chrześcijańska. Św. Paweł, podczas swoich podróży misjonarskich, najprawdopodobniej trzykrotnie gościł tu i nauczał. Do gminy chrześcijańskiej św. Paweł skierował jeden swój list do Efezjan. Drugi list do Efezjan znajdujemy w Apokalipsie św. Jana (Ap 2,1-7). Z Efezem jest związana postać św. Jana Ewangelisty, który zgodnie z tradycją tu przeżył ostatnie trzy lata życia i napisał swoją Ewangelię. Św. Jan osiedlił się w Efezie wraz z matką Jezusa Maryją, którą sprowadził, zdaniem niektórych badaczy, wraz z św. Pawłem do Azji Mniejszej z Jerozolimy. Wyjazd prawdopodobnie był spowodowany nasilającymi się prześladowaniami chrześcijan żyjących w tym mieście w latach 37 - 45. Na wzgórzu Coressus, powyżej ruin Efezu, znajduje się niewielka kapliczka wybudowana na fundamentach domu, w którym zamieszkała Maria. Miejsce to zostało odnalezione 29 czerwca 1891 r. przez wyprawę badawczą zorganizowaną przez księży lazarytów z Izmiru. Odkrycie zainteresowało arcybiskupa Izmiru, który zlecił naukowcom przeprowadzenie badań w 1892 r. Badania potwierdziły, że odnaleziona w tym miejscu budowla została zbudowana w VI wieku na starszych murach, datowanych na I i IV wiek. Za tym stwierdzeniem, że faktycznie odkryto miejsce, w którym zakończyła życie Matka Boża, przemawiały dodatkowo:
• tradycja o życiu św. Jana mówiąca, że w Efezie spędził ostatnie lata swojego życia, tu napisał Ewangelię oraz zmarł i został pochowany w Selçuk,
• Ewangelia, w której umierający Jezus Chrystus powierzył Marię opiece św. Jana,
• wybór Efezu na miejsce obrad III soboru Ekumenicznego obradującego nad dogmatem jej Boskiego Macierzyństwa,
• wybudowanie w Efezie pierwszego kościoła pw. Marii (Kościół Marii Dziewicy),
• ustna tradycja, która przetrwała wśród mieszkańców wsi Kirkince wyznania prawosławnego, którzy zachowali obyczaj pielgrzymowania na wzgórze, do miejsca które nazywają Panaya Kapulu, dla uczczenia dnia Zaśnięcia Najświętszej Maryi Panny.
Zakonnice z Francuskiego Szpitala w Izmirze rozpoczęły starania o wykupienie ziemi, na której znajdował się dom i źródło, a następnie o uporządkowanie terenu i prace renowacyjne. Wszystko to trwało do 1894 roku zaś Dom Marii Panny został ogłoszony miejscem pielgrzymek. W 1951 dom został gruntownie odrestaurowany. Miejscem należącym obecnie do Stowarzyszenia na rzecz Domu Najświętszej Marii Panny opiekuje się zakon franciszkanów.
Jest to miejsce uznawane za święte przez chrześcijan i muzułmanów. Dzień 15 sierpnia jest obchodzony w sposób uroczysty, jako pamiątka dnia Wniebowzięcia NMP. Przez cały rok przybywają tu z pielgrzymką wierni i turyści z różnych stron świata. Dom Marii Panny odwiedził papież Paweł VI w dniu 26 czerwca 1967, Jan Paweł II 30 listopada 1979 i papież Benedykt XVI 29 listopada 2006 r.
Trzy źródła wody
Wzdłuż drogi prowadzącej na wzgórze umieszczono szereg tablic, w różnych językach (również po polsku) informujących o tym miejscu. Wyżej, po lewej stronie znajduje się niewielka figura Anny Katarzyny Emmerich i tuż przy drodze statuetka Marii witającej przybyłych. W niewielkiej kaplicy znajduje się ołtarz z figurą Matki Bożej i świece zapalane przez przybywających. Przy drodze, poniżej domu są trzy źródła wody: źródło miłości, zdrowia i szczęścia. Obok, na specjalnie przygotowanych kratach, pielgrzymi zawieszają prośby kierowane do Matki Bożej.
Nasi tureccy partnerzy pokazali nam jeszcze jedno piękne miejsce jakim jest Pamukkale, położone jest ono na linii pęknięcia skorupy ziemskiej. Słynie z wapiennych osadów powstałych na zboczu góry Cökelez. Wypływająca z gorących źródeł woda, bogata w związki wapnia i dwutlenek węgla, ochładzając się na powierzchni, wytrąca węglan wapnia, którego osady układają się w malownicze nacieki i stalaktyty. Na zboczu góry, wykorzystując nierówności terenu, powstają progi, półkoliste i eliptyczne baseny wody termalnej, ukształtowane w formie tarasów, oddzielone od siebie obłymi zaporami, po których spływa woda. Proces ten trwa nieprzerwanie od około 14 tysięcy lat. Twory te w czasach rzymskich nazwane zostały trawertynami. Władze tureckie objęły teren ochroną tworząc w tym miejscu park narodowy, który objęło swoim patronatem UNESCO, wpisując go na listę światowego dziedzictwa przyrodniczego. Wejście na trawertyny, z uwagi na ochronę osadów, jest możliwe tylko po zdjęciu obuwia. Powyżej wapiennych tarasów Pamukkale leży starożytne miasto Hierapolis.
Wyjazd do Turcji był niezapomnianym wydarzeniem edukacyjnym i kulturowym.
Realizacja programu jest również dla nas okazją do dzielenia się doświadczeniami. 15 listopada 2011 r. Kuratorium Oświaty w Opolu oraz Fundacja Rozwoju Systemu Edukacji - Narodowa Agencja Programu "Uczenie się przez całe życie" zorganizowały konferencję, której celem była promocja programu oraz szkół, które zrealizowały lub kontynuują projekty Comenius, a także pomoc zainteresowanym przedszkolom i szkołom w aplikowaniu do ww. programów. Nasza szkoła była "przykładem dobrej praktyki", prezentowaliśmy nasze dokonania i produkty jakie powstały podczas realizacji "Muzycznego portfolio".Polecamy teksty na podobny temat
Kategoria: Szkoły i przedszkola
Kategoria: Wędrowiec - dodatek turystyczny
Powrót do wyboru artykułu +
Komentarze
